O berro daquela
besta cada vez asustaba máis. A lúa quedou enchoupada polo manto das follas de
dous carballos centenarios deixando todo nunha cega escuridade.
-E mellor machar-
Dixome Miguel cando viu que todo era noite.
Eu por un momento
estaba totalmente de acordo, a onde íamos nós a buscar un berro tan éstrano? que
no saia nas nosas guías de campo.O lóxico que fose algo de outro mundo, ou
deste baixo a tela do telúrico.
Pero ambos nos
miramos,o que podiamos por que a noite xa era todo,e sabiamos que si non dabamos
co misterio de aquel ser que estaba no alto dunha árbore como un demo, non
poderiamos estar tranquilos toda a nosa vida. Así que seguimos con a camiñada
ata a o berro da fera.
Cando nos demos
de conta xa estamos na árbore que sostiña
aquela voz de ultratumba.
Respiramos
profundo e intentamos albiscar entre a ramallada negra aquelo que chiaba
P or toda a
comarca.
-Eu non vexo
nada- Falaba Miguel con voz tremida.
-Eu tampouco.vexo
nada máis que ramallada.
Entón Miguel
prendeu unha lanterna e a luz viaxou ata o alto das pólas daquel piñeiro.
E alí estaba ,por
fin !! todo estaba aclarado a nosa sorpresa foi grata.Quen o ía a imaxinar?